Sledding in my family | Saneczkowanie w mojej rodzinie
My comment on: "Discussion Thread: Your Best Sledding Hill"
Hello everybody in New Year! Ever since I remember, January marked not just the first month of it, but also the beginning of a sledding season for my family (my relatives usually start it a little bit earlier than skiing, which commences between Christmas and NY’s Eve, but I’ll spare it for another occasion). In recent years it varied, because nowadays snow is falling rarely and melting quickly. Yet there still are winters that allow my family members to spend hours sliding down the hill, regardless of the place. Because sledding seemes to be an activity that’s transcending generations, I had no problems with finding some anegdotes to share when a dedicated thread appeared on
. Here they are:We are living in a hilly area and our house is on the hill ridge. The plot on which it stands stretches from the top of the hill to a bottom of a little valley, so technically we own a slope (although very narrow and hard to maneouvre, because dad's grape plantation doesn't make it easy). When there's enough snow in the winter (which is not always a given), we sometimes harden it to make a run for ski/sledge/carton/cooler bag/whatever can slide down.
In my mum's hometown, when she was a child there were some empty fields on a hill slope (because now there is an estate), just behind the road her house is standing. In the winters, she, along with her sisters, cousins, neighbours and classmates often went there sledding after school. Because of the poverty and lack of sleds in the shops during the communist times, they were mostly riding on the sledge made by my grandpa, mum says it was very durable.
My dad grew up in the city. Nearby his flat, there are two sledding places - the "small hill" and the "big hill". The first one is located between several resident buildings, so it wasn't really a big deal, but the larger is neaby a crossing with a representative avenue. In dad's childhood, there was no barrier or any other kind of protection structure, so for him and his friends ending the ride in the middle of a busy street was not a rare occurance. Nowadays they have installed there some protection barriers with tyres as an energy absorber and flattened the place a bit when stairs and pathwalks were built, so dad says it's no longer a challenge. The smaller underwent similar safety changes.
The first time I was sliding downhill was when we were living in a house of my aunt and uncle, watching it over during their family’s stay in Switzerland and Germany due to uncle’s job. There wasn’t enough snow for sledge to ride, so my mum told me and my brother Antek (my other brother Ignac wasn’t born yet) to use cooler bags instead, handing us some she brought home recently. The wider spread of pressure helped and we were able to slide through the backyard.
When few years later we moved into the current house, the snow hit somewhat harder and we could prepare a ski run. The method was simple: first, everybody who wanted to ride had to help with bringing the snow to the desired “slope” with snowshovels. Then my dad and whoever was the strongest kneaded the snow so that nobody got stuck. We were often accompanied by my older and younger cousins living nearby in the aforementioned house, those being: Kuba, Maciek [older than me], Ola and Jasiek [younger than me]. They preferred coming to us because our hill slope is longer. When all preparations were done, we could start skiing or sledding, on his day off joined by our dad. The run prepared that way lasted for a day or two, before we had to “refill” the snow on it. Of course we had to smooth the snow during the first few rides to make the full run without stopping, but the efforts were worth it every time. I can’t count how many times we came back home wet, dirty and tired, but very happy.
That’s an older photo of the backyard. Despite some features changing (as we had to deconstruct the treehouse two years ago), the grape plantation, fence gate and location of then wooden now metal goals remain unchanged. More of the new installations can be seen in the gallery below.
As you can see above, the run can go only through the widest, middle lane between rows of grapes, because it’s the only one that allows to safely cruise through the fence gate. The smaller lanes were our way back up the hill. When there was too little snow for using sleds and we didn’t want to spend a lot of time getting the skiing gear out, we would opt for sliding down the hill using “lighter” substitutes - cooler bags mentioned before, cheap apple-shaped sliders made of plastic that were to be bought in every shop, even outdated cardboard advertising signs that dad was allowed to bring from the shopping mall he was working in, as otherwise they would end in the garbage. When they were children, my mum and aunts had to wait a couple of years for grandpa’s homemade sledge to be made, so their first sledding tools were bags filled with hay. They tried to pass that way of sliding onto us, but we didn’t like it.
As for my parents’ sledding hills, I have sadly no photos to show how it looked then or now, but when I’ll take or find some, I’ll upload them here.
But there was a time when we had the opportunity to do sledding on a proper slope. Back in January of 2016 we were lucky to spend the winter break skiing in Engadin region in Switzerland. We went for a week while cousins from nearby stayed for two. One day, instead of going skiing cousins encouraged us to try sledding, for which my parents agreed. Smaller kids went together with my dad and uncle, while two my older cousins (Kuba and Maciek) along me and Antek, were considered big enough to control the “large” size single-sledges. There was only one run, but pretty long and with huge elevation, plus there were sharp turns that required attention and controlling the sled. Everyone was able to ride without troubles, except Antek. Unfortunately, it turned out he was too small to fully control the sledge, so he struggled with making turns and crashed or fell off into almost every snow pile there were, as well as tearing apart the “LANGSAM | SLOW” sign (but it was from fabric, so he wasn’t hurt - the Swiss took into account that such signs might end like this). Some of his falls were looking just as if it was a cartoon, leaving his body outline. Because Antek was unable to to achieve high speeds, the only pain he suffered was the emotional one, as his antics (or should I say Antecs) made many of us laugh.
Later on that day Kuba and Maciek & I stayed there a little longer, because we wanted to hold a “Sledding Grand Prix”, organised just like sessions during Formula 1 Grand Prix weekend. We did three rides - the free practice, qualifying and the race. Although each one ended in the order from the beginning of this paragraph, we all won thanks to being able to make it work by riding fast enough to make it for the cableway that was taking those sledding to the top. It was operating only twice an hour, therefore our timing had to be perfect. It was great fun speeding like crazy to be on time at the lower station and we all loved the experience.
That’s all for today. See you in my other works.
Max
Photo gallery of 2024 | Galeria zdjęć z 2024
Witam wszystkich w Nowym Roku! Odkąd pamiętam, styczeń oznaczał nie tylko jego pierwszy miesiąc, lecz także początek pory na sanki w mojej rodzinie (krewni zwykle rozpoczynają go nieco później od sezonu narciarskiego, który rusza zwykle pomiędzy świętami a nowym rokiem, ale ten temat zostawię na inną okazję). W ostatnich latach bywało z tym różnie, ponieważ obecnie śnieg pada rzadko i błyskawicznie się topi. Jednak wciąż zdarzają się zimy, które pozwalają członkom mojej rodziny na spędzanie godzin zjeżdżając w dół wzgórza, gdziekolwiek by ono nie było. Ponieważ saneczkowanie zdaje się być aktywnością przechodzącą przez pokolenia, nie miałem żadnych problemów z przypomnieniem sobie anegdot do podzielenia się, gdy
wypuścił temu poświęcony wątek dyskusyjny. A oto one:“Mieszkamy w pagórkowatym terenie, a nasz dom stoi na grzbiecie wzgórza. Działka, na której jest zbudowany rozciąga się od szczytu do dna niewielkiej dolinki, więc technicznie rzecz ujmując mamy do dyspozycji stok (choć jest on wąski i niełatwy do manewrowania, a to przez tatową plantację winogron). Gdy jest wystarczająco śniegu w zimie (co nie zawsze jest gwarantowane), to czasami utwardzamy śnieg, by zrobić trasę narciarską/saneczkową/dla kartonu/torby termoizolacyjnej/czy czegokolwiek, na czym da się zjeżdżać w dół.
W mieście rodzinnym mojej mamy były w czasach jej dzieciństwa puste pola na zboczu wzgórza (bo teraz jest tam osiedle), zaraz po drugiej stronie ulicy, przy której stał jej dom. Zimową porą ona, wraz z siostrami, kuzynami, kuzynkami, sąsiadami, koleżankami i kolegami z klasy często chodzili tam pozjeżdżać po lekcjach. Za komuny była bieda i brakowało sanek w sklepach, więc mama i cioci jeździły na sankach domowej roboty od dziadka, podobno bardzo wytrzymałych.
Mój tata dorastał w mieście. Niedaleko od jego bloku mieszkalnego znajdują się dwa miejsca do jazdy na sankach - “mała górka” i “duża górka”. Pierwsza z nich jest położona pomiędzy kilkoma blokami, więc nie była nazbyt atrakcyjna, lecz druga z nich umiejscowiona została blisko skrzyżowania z ruchliwą ulicą. W czasach dzieciństwa taty nie było tam żadnej barierki albo innej struktury ochronne, przez co dla niego i jego kolegów nie było rzadkością skończyć jazdę na środku mocno uczęszczanej drogi. Obecnie zainstalowano tam barierki ochronne z oponami pochłaniającymi energię z uderzenia i nieco spłaszczono teren, gdy zbudowano ścieżki i schody, przez co tata uważa, że górka ta nie stanowi już wyzwania. Mniejszą z nich poddano podobnym usprawnieniom dla bezpieczeństwa”
Pierwszy raz, gdy zjeżdżałem w dół wzgórza miał miejsce gdy mieszkaliśmy w domu cioci i wuja, pilnując go podczas ich pobytu w Szwajcarii i Niemczech, związanego z pracą wuja. Nie było na tyle śniegu, by dało się pojechać na sankach, więc mama powiedziała mi i mojemu bratu Antkowi (mój drugi brat Ignac jeszcze się wtedy nie urodził) byśmy użyli toreb termoizolacyjnych, dając nam trochę tych przyniesionych przez nią niedawno do domu. Szersze rozłożenie nacisku pomogło i byliśmy w stanie przejechać przez ogród.
Gdy kilka lat później przeprowadziliśmy się do naszego domu, śnieg napadał mocniej i mogliśmy przygotować trasę narciarską. Sposób był prosty: najpierw każdy chętny do pozjeżdżania musiał pomóc przynosić śnieg do planowanego “stoku” za pomocą łopat do śniegu. Potem tata i ktokolwiek był najsilniejszy ugniatali śnieg tak, aby nikt się w nim nie zagrzebywał. Często towarzyszyli nam moi starsi i młodsi kuzyni mieszkający niedaleko we wspomnianym wcześniej domu, a byli to: Kuba, Maciek [starsi ode mnie], Ola i Jasiek [młodsi ode mnie]. Woleli przychodzić do nas, bo nasze zbocze jest dłuższe. Gdy wszystkie przygotowania były zrobione, mogliśmy zacząć zjazdy na nartach czy sankach; w wolnych chwilach dołączał do nas tata. Przygotowana w ten sposób trasa wystarczała na dzień lub dwa, zanim musieliśmy “uzupełnić” śnieg na niej. Oczywiście przez pierwszych kilka przejazdów trzeba było wyślizgać śnieg, żeby przejechać całą trasę bez zatrzymywania się, ale wysiłki te były warte za każdym razem. Nie zliczę ile razy wracaliśmy do domu po zjeżdżaniu brudni, mokrzy i zmęczeni, ale bardzo szczęśliwi.
Oto starsze zdjęcie naszego ogrodu i zbocza wzgórza. Pomimo zmian niektórych instalacji (jak np. konieczności rozbiórki domku na drzewie dwa lata temu), plantacja winogron, brama i pozycja wtedy drewnianych, dziś metalowych bramek pozostała niezmieniona. Więcej nowych instalacji widać w galerii powyżej.
Jak możecie zobaczyć powyżej, trasa mogła biec jedynie przez najszerszy, środkowy pas pomiędzy rzędami winogron, bowiem tylko tamtędy dało się bezpiecznie przemknąć przez bramę. Mniejsze przejścia wykorzystywaliśmy jako ścieżki do powrotu na górę. Gdy śniegu było za mało dla sanek, a nie chcieliśmy spędzać mnóstwa czasu na wyciąganiu sprzętu narciarskiego, decydowaliśmy się na zjazdy w dół przy pomocy “lżejszych” zamienników - wspomnianych wcześniej toreb termoizolacyjnych, tanich plastikowych “jabłek” możliwych do nabycia w każdym sklepie, a nawet przedawnionych kartonowych znaków reklamowych, przyniesionych przez tatę z centrum handlowego, w którym pracował, gdyż w innym wypadku skończyłyby one na śmietniku. Gdy były dziećmi, mama i ciocie musiały zaczekać kilka lat na zbudowanie sanek przez dziadka, więc ich pierwszymi urządzeniami do zjeżdżania były worki wypchane sianem. Próbowały przekazać dalej ten sposób, ale się nam nie spodobał.
Jeśli chodzi o wzgórza do saneczkowania moich rodziców, nie mam niestety zdjęć, aby je zobrazować dawniej i dzić, ale jeśli jakieś zrobię lub znajdę, to je tu wstawię.
Jednak była dla nas okazja saneczkować na porządnym stoku. W styczniu 2016 mieliśmy szczęście spędzić ferie zimowe na nartach w Engadynie w Szwajcarii. Pojechaliśmy na tydzień, zaś kuzyni byli na dwa. Pewnego razu, zamiast iść na narty, kuzyni nalegali na pójście na sanki, a rodzice wyrazili zgodę. Mniejsze dzieci poszły razem z moim tatą i wujem, zaś dwaj starsi kuzyni (Kuba i Maciek) wraz ze mną i Antkiem zostali uznani za wystarczająco dużych by jechać na pojedynczych sankach “dla dorosłych”. Była tam tylko jedna trasa, lecz dosyć długa i ze sporą różnicą wysokości, a dodatkowo miała wiele ostrych zakrętów, wymagających uwagi i panowania nad sankami. Wszyscy byli w stanie jechać bez problemu, z wyjątkiem Antka. Niestety, okazało się, że był za mały, by całkowicie panować nad sankami, przez co miał kłopot ze skręcaniem i wpadł lub wjechał w niemal wszystkie zaspy tam się znajdujące, a ponadto rozerwał znak “LANGSAM | SLOW” (ale zrobiono go z materiału, więc nic się Antkowi nie stało - Szwajcarzy mieli na uwadze, że takie znaki mogą skończyć w ten sposób). Niektóre z jego gleb wyglądały wprost jak z kreskówki, gdy zostawiał obrys ciała. Ponieważ Antek nie był w stanie za bardzo się rozpędzić, odczuwał jedynie ból emocjonalny, gdyż jego wybryki rozbawiły wielu z nas.
Nieco później tego dnia Kuba, Maciek i Ja zostaliśmy tam nieco dłużej, ponieważ chcieliśmy zorganizować “Grand Prix Sanek”, w stylu takim jak sesje w weekendzie wyścigowym Formuły 1. Wykonaliśmy trzy przejazdy - trening, kwalifikacje i wyścig. Chociaż wszystkie zakończyły się w kolejności z początku tego akapitu, wszyscy byliśmy zwycięzcami dzięki byciu w stanie to przeprowadzić poprzez jechanie wystarczająco szybko by zdążyć na kolejkę zabierającą saneczkarzy do góry. Wyjazdy miały miejsce tylko raz na pół godziny, wobec czego nasz czas musiał być perfekcyjny. Mieliśmy mnóstwo frajdy pędząc jak szaleni by dotrzeć do dolnej stacji na czas i wszystkim się podobało.
How fun to read of your escapades on the slopes. We are not an outdoor family and if there was any sliding about, it was usually on icy pavements and did not end well. Happy New Year to you and yours!
Happy New Year, Max. I loved reading your story and thinking of the fun (and Antecs, hahaha!) you must have had. We woke this morning to an inch or so of snow. It melted on the roads but was beautiful to see covering the trees. Keep writing!