PGL Major Kraków 2017
Over the years I had got the opportunity to see several esports (or more specifically Counter-Strike: Global Offensive) tournaments from the biggest global events to the small local Polish competitions. When I was writing down all the memories from them it turned out there’s too much to fit into one post, forcing me to split the story. Let’s begin it with how I was introduced into watching professional Counter-Strike.
My cousins Kuba and Maciek were the ones who got me into following professional scene of Counter-Strike: Global Offensive. They started playing few years after the game was released and were encouraging my brother Antek and me to join them. I remember initially strongly opposing the idea, stating one summer (it was when thanks to successes of the Polish roster of Virtus.pro the game was beginning to gain its popularity among my and their friends) that “this game is aiming at upbringing the future terrorists”. Well, how the turntables - about two years later I started playing myself, and so far I have experienced no temptations for terrorism.
Watching professional tournaments was another thing they tried to interest us into CS. This was the “theme” of our last common sleepover. With Antek we were expecting to watch a movie or two, but instead we were invited by Kuba and Maciek to join them watching Virtus.pro (often abbreviated to VP) peform in and winning the grand final of a tournament somewhere in the US. Both of us felt it was great entertainment, but it wasn’t what cemented my interest in CS.
That honor has to be given to another event - the first CS:GO tournament that I went to. It was the PGL Major Kraków 2017, organized in the TAURON Arena Kraków in the second half of July that year. My family got the news that my aunt and uncle living nearby (Kuba and Maciek’s parents) decided to buy tickets for that tournament, which was co-hosted by the game developer Valve Corporation and served just like every tournament in the rank of Major Championship as the equivalent of World Cup. The group stage was a LAN event, happening without the crowd in the smaller arena (but it was stremed on Twitch on multiple channels), while the playoffs were held offline in the main arena, with tickets available for Friday to Sunday. On Friday and Saturday there quartefinals and semifinals, while on Sunday it was time for Grand Final, preceeded by a showmatch. Because Kuba and Maciek were far more into following the pro scene than us, their family got the tickets for all days right after they went on sale. The seats were not assigned to the tickets - everybody could wander around the accessible area on the stands and pick a free seat wherever they wanted. We opted for going just on Sunday as whole family, with Antek and I also set to go on Saturday. It turned out to be better, because VP was playing their quarterfinal and possibly the semifinal on that day.
I felt it would be greater experience if I learned a bit more on the topic of professional counter-strike, so right after we secured the tickets, I began to research the internet on how the tournament system is working and learn the backgrounds of star teams and players, not just Polish. When the group stage started on the Sunday a week before the grand final, I was watching the livestream and following the updates on few sites capturing the results. Between the matches there were commercials and promo videos made by game’s developer, Valve. One of them was player’s story of Snax (Janusz Pogorzelski), which was a short docummentary on how he got to the top tier of CS:GO players. There were interviews with him, his parents and friends, all of them recorded in Kraków. It was nice to see so many then present and former clips and photos of the areas not too far from where my family was living.
On the Saturady of QF and SFs, with Antek we joined our uncle, Kuba and Maciek on the ride to the arena. We arrived in the venue a little after the first map of the match had started. On our way, Maciek’s friend texted him saying that “with each frag (kill in CS jargon) scored and round won by Virtus.pro it’s screaming the place down”, which gave us good view of how supportive the crowd was (though in a positive way; and it turned out he was right). After arriving, we went to the entrance. In front of the gate next to us a huge queue of people who wanted to get inside for free have formed. They were let in after some time passed and enough of those who entered the venue had left it. When we were entering the arena, there was a pleasant surprise - each person who bought the early access tickets was handed a collectible pin with a code allowing to display it next to the profile pic & nickname in-game. In physical form one could wear it attached to shirt or suit, or just put it on the wall/pinboard. There was huge variety of them, with some being much more rare than others, just like in-game “skins” for guns that could be bought or dropped in the cases ingame. From most to least common, the pins (just like the skins) were grouped in tiers called “Mil-spec”, “Restricted”, “Classified”, “Covert”, “Rare special item”.
The group stage was best of 1 map, but the playoffs were Bo3. Fortunately, Virtus.pro won their quarterfinal against North (e-sports branch of FC Copenhagen from Denmark with Danish squad), carried by the support of home crowd. After the match there was a live interview with VP’s in-game leader (de facto captain who’s in charge of deciding strategy during games) TaZ (Wiktor Wojtas). He answered the questions the casters had about the game, and before the talk was over, the reporter asked him whether he would like to say something to the fans in polish. TaZ took the opportunity to thank them, saying what can be translated as “Thank you once again, thanks, you guys are freaking awesome!”, to what the crowd reacted with cheering and applause.
After the game and interview I was very happy, but only until I’ve realised I lost my pin somewhere. I quickly remembered that the last time I saw it was before I went to throw away some waste from snacks my uncle bought for us. I rushed to the trash can, but when I got there first everybody sitting on the nearby stand’s sector pushed me away to reach it and throw their waste, and right after that the cleaner collected the garbage bag, making me lose my pin forever. I was so devastated to lose a chance of getting “Covert” or better (though in hindsight I have to say the chances weren’t high), that my uncle wanting to cheer me up purchased for me as a gift another one. Pins were available for those entering free of charge or wanting another for around 80 zloty (then ~$22), which was a lot of money for my lack of focus on what I was doing. After opening it, I have dropped the common pin symbol of the map “Baggage” from “Mil-Spec” tier.
The next match featuring Virtus.pro was the semifinal against brazilian team Immortals in the evening, so we decided to skip the other semifinal between Danes from Astralis and majority-Kazakh Gambit Esports, and leave for dinner at McDonald’s in the nearby shopping mall (we had wristbands that were handed out to those who paid for tickets and it was cheaper to eat at Roland’s restaurant than in the arena). The Danes were the only other nationality to concentrate in one sector with their banners and chants, so when we returned for the final map of that match, the whole arena could hear them shouting “Let’s go Astralis”. As for Polish fans, they were mostly using the football (soccer) chants with VP instead of their favourite team, but rather without swearng.
The VP-IMT semifinal was a sweep by the Brazilians. Early domination and quick victory on the first map left the crowd silent, and on the second there was only one highlight that made us cheer - pashabiceps’ (Jarosław Jarząbkowski) famous round win in 1v4 clutch. But all in all Immortals won 2-0 and left us in bad mood for the upcoming final.
On the next day we headed as an entire family to the arena after chuch and dinner, deciding to watch the showmatch on stream rather than live. It was full of jokes that were understandable mostly by those following closely the pro scene and played by streamers, coaches, casters and other broadcast talent. The highlight for me and Antek was when PC used by one of the casters broke down and he took it, went to the middle of the stage and threw it as far as he could. The caption put by game observers on international stream during his jog and throw was “technical pause - PC crashed, literally!”. Once again we received our pins, and this time I have dropped “Restricted” tier one with a symbol of the map called “Overpass”, whereas Antek got “Classified” pin with the symbol of “Cache” map. Our parents handed their pins to us and it turned out they got most common “Baggage” pins. This time I have carefully paid attention to where I was holding my pins and none was lost.
The pins I got
In the final between Gambit and Immortals, majority of the crowd was supporting the former. There were two reasons for that - 1) to avenge VP, 2) because during the team’s entrance Russian player “Dosia” (Mikhail Stolyarov) was carrying a large Polish flag. Many things had changed since, but then, in mid-2017 it could win the love of Polish crowd. After an epic match that saw dosia’s incredible double elimination with a grenade thrown from far away and was one of the key plays, Gambit won 2-1, making the whole crowd happy. Although the games were intense and support strong, there was no animosity between the fans. Everybody could feel safe walking into and out of the arena, and even in the Danish corner fans of other teams were welcome. When we were leaving the venue, on both occasions the crowd turned into a colorful thanks to various bright team jerseys river of fans from all around the world. It was a very positive experience especially for my dad, who prior to that event had some concerns, because of what he saw attending many football (soccer) games with regular fighting between so-called “fans” in the 90s.
That’s all for now. The story continues soon…
Max
Na przestrzeni lat miałem okazję oglądać na żywo sześć turniejów esportowych (czy raczej Counter-Strike’a: Global Offensive), od największych wydarzeń globalnych po niewielkie, lokalne, Polskie zmagania. Kiedy je spisywałem okazało się, że jest ich za dużo, by zmieściły się w jednym poście, zmuszając mnie do podzielenia tej historii. Rozpocznę zatem od tego, jak zostałem wprowadzony do oglądania profesjonalnego Counter-Strike’a.
W śledzenie zawodowego CS:GO wciągnęli mnie moi kuzyni Kuba i Maciek. Sami zaczęli grać kilka lat po premierze gry i zachęcali mojego brata Antka i mnie, byśmy do nich dołączyli. Pamiętam, że początkowo byłem mocno temu przeciwny, stwierdzając któregoś lata (działo się to wtedy, gdy dzięki sukcesom polskiego składu Virtus.pro gra zaczynała zyskiwać popularność wśród moich i ichniejszych kolegów), że “ta gra ma na celu wychowanie przyszłych terrorystów”. Cóż, koleje losu są niezwykłe - około dwa lata później sam zacząłem grać w CSa, i do tej pory nie odczułem pokusy terroryzowania.
Oglądanie zawodowych turniejów było kolejnym sposobem Kuby i Maćka na zainteresowanie nas CSem. Taki był “motyw” naszego ostatniego wspólnego nocowania. Wraz z Antkiem spodziewaliśmy się obejrzeć film albo dwa, lecz zamiast tego Kuba i Maciek zaprosili nas do towarzyszenia im w śledzeniu występu i zwycięstwa Virtus.pro (często skracanego do VP) w finale turnieju ELEAGUE gdzieś w Stanach (działo się to w sierpniu dwa tysiące szesnastego roku). Obaj z bratem mieliśmy sporo rozrywki, ale nie to scementowało moje zainteresowanie Counter-Strike’iem.
Ten zaszczyt przypadł w udziale innemu wydarzeniu - pierwszemu turniejowi CS:GO, na którym byłem, a był to PGL Major Kraków 2017, zorganizowany w TAURON Arenie Kraków w drugiej połowie lipca tamtego roku. Moja rodzina dowiedziała się, że ciocia i wujek mieszkający nieopodal (rodzice Kuby i Maćka) zdecydowali się kupić bilety na ten turniej, współorganizowany przez twórcę gry, Valve Corporation, i będący (jak każde zmagania w ramach Major Championship) odpowiednikiem Mistrzostw Świata. Faza grupowa była wydarzeniem LANowym, mającym miejsce bez udziału publiczności w mniejszej arenie (ale była streamowana na wielu kanałach na Twitchu), podczas gry play-offy odbywały się offline we właściwej arenie. Bilety były dostępne od piątku do niedzieli. W piątek i sobotę grano ćwierćfinały i półfinały, zaś na niedzielę zaplanowany był wielki finał, poprzedzony meczem pokazowym (showmatchem). Ponieważ Kuba i Maciek byli znacznie lepiej zorientowani w pro scenie od nas, ich rodzina wzięła bilety na wszystkie dni zaraz po rozpoczęciu sprzedaży. Miejsca nie były przypisane do biletów - każdy mógł kręcić się po dostępnej przestrzeni na trybunach i wybrać wolne krzesełko gdziekolwiek chciał. My postanowiliśmy iść całą rodziną tylko w niedzielę, oprócz tego ja i Antek mieliśmy być także dzień wcześniej. Ostatecznie opłaciło się, ponieważ Virtusi grali swój ćwierćfinał i potencjalnie półfinał w sobotę.
Poczułem, że doświadczenie byłoby lepsze, gdybym dowiedział się czegoś więcej na temat profesjonalnego counter-strike’a, więc po zaklepaniu biletów zacząłem przeglądać internet w poszukiwaniu tego, jak działa system rozgrywek i co nieco o historii gwiazdorskich graczy i zespołów, nie tylko Polskich. Gdy faza grupowa ruszyła w niedzielę na tydzień przed finałem, oglądałem transmisję na żywo i śledziłem wyniki na kilku stronach. Pomiędzy meczami leciały reklamy i filmiki promocyjne nakręcone na zlecenie Valve, wydawcy gry. Jednym z nich była historia Snaxa, czyli krótki dokument o tym, jak Janusz Pogorzelski dotarł na szczyt graczy CS:GO. Wypowiadali się w nim on sam, jego rodzice i przyjaciele, a całość nakręcono w Krakowie. Miło było zobaczyć tak wiele ówczesnych i uprzednich klipów i zdjęć okolic niedalekich od miejsca, w którym mieszkała moja rodzina.
W ćwierćfinałową i półfinałową sobotę wraz z Antkiem poszliśmy do naszego wujka, Kuby i Maćka, by wspólnie pojechać do areny, gdzie dotarliśmy nieco po rozpoczęciu pierwszej mapy meczu. Po drodze do Maćka napisał jego kolega Jasiek B. mówiąc, że “przy każdym fragu (zabójstwie w żargonie CSowym) i wygranej rundzie przez Virtus.pro jest darcie ryja”, co dało nam dobry obraz tego, jak wspierająca była publiczność (ale w pozytywnym znaczeniu; i okazało się, że miał rację). Po przyjeździe udaliśmy się do wejścia. Przed bramą obok nas utworzyła się długa kolejka ludzi, którzy chcieli wejść za darmo. Wpuszczano ich po pewnym czasie, gdy odpowiednia ilość osób wchodzących wcześniej opuściła arenę. Gdy przekroczyliśmy wejście, czekała na nas miła niespodzianka - każdy, kto kupił bilet wcześniejszego wstępu, otrzymał kolekcjonerską przypinkę/odznakę (zwaną przez nas pin) z kodem pozwalającym na wyświetlenie jej obok zdjęcia profilowego i Nicku w grze. W wersji fizycznej można ją było nosić przypiętą do koszuli czy marynarki, albo po prostu przyczepić do tablicy korkowej. Dostępnych było mnóstwo wersji, niektóre z nich rzadsze od innych, tak jak “skiny” do broni w grze (do kupienia lub “wydropienia” [wylosowania] ze skrzynki). Od najczęstszego do najrzadszego, przypinki (tak jak skiny) były dostępne w klasach, po angielsku znanych jako “Mil-spec”, “Restricted”, “Classified”, “Covert”, “Rare special item”.
Faza grupowa była w formacie Bo1, ale playoffy grano w Bo3 (trzeba było wygrać 2 mapy by przejść dalej). Na nasze szczęście Virtus.pro wygrało swój ćwierćfinał przeciwko North (esportowej sekcji FC Kobenhavn z Danii, o duńskim składzie), niesione dopingiem własnej publiczności. Po zakończeniu meczu odbył się wywiad na żywo z in-game-leaderem VP (de facto kapitanem, odpowiedzialnym za dobór strategi podczas gry), TaZem (Wiktorem Wojtasem). Odpowiedział na pytania casterów dotyczące meczu, po czym dziennikarz zapytał, czy miałby coś do powiedzenia fanom po polsku. Taz skorzystał z okazji do podziękowania im, mówiąc: “dziękuję jeszcze raz, dziękuję, jesteście zajebiści!”, na co tłum zareagował oklaskami i okrzykami zadowolenia.
Po grze i wywiadzie byłem bardzo zadowolony, ale tylko do uświadomienia sobie, że mój pin gdzieś przepadł. Szybko przypomniałem sobie, że ostatni raz widziałem go tuż przed wyrzucaniem śmieci z przekąsek kupionych nam przez wujka. Czym prędzej pognałem do śmietnika, ale gdy tam dotarłem wszyscy siedzący na trybunie nieopodal odsunęli mnie by móc wyrzucić swoje odpadki, po czym niemal natychmiast sprzątający zabrał worek na śmieci, przez co na zawsze straciłem swoją przypinkę. Byłem tak zdruzgotany utratą szansy na “czerwonego” lub lepiej pina (choć po czasie stwierdzam, że szanse nie były wysokie), że wujek, chcąc mnie pocieszyć, kupił mi nowego. Odznaki można było kupić (jeśli ktoś wszedł za darmo albo chciał więcej) za około 80 złotych, co stanowiło sporo pieniędzy za mój brak skupienia na tym co robię. Po jego otwarciu wyjąłem zwykły symbol mapy “Baggage” z pozimu Mil-Spec.
Następnym meczem z udziałem Virtus.pro był wieczorny półfinał przeciwko brazylijskiemu Immortals, więc postanowiliśmy odpuścić sobie drugi pomiędzy Duńczykami z Astralis a w większości Kazachskim Gambit Esports i udać się na obiad do McDonalda w pobliskim centrum handlowym Plaza (obecnie nieistniejącym). Mieliśmy opaski na nadgarstkach wydawane posiadaczom biletów płatnych, a wychodziło taniej zjeść w Maku niż na arenie. Duńscy fani byli jedynym innym narodem skupiającym się w jednym sektorze (nazwanym “Danish corner”) z ich banerami i okrzykami, więc gdy wróciliśmy na ostatnią mapę tamtego pojedynku, cała arena wypełniona była ich okrzykiem “Let’s go Astralis”. Jeśli chodzi o polskich fanów, skandowali oni najczęściej futbolowe przyśpiewki z VP zamiast ich ulubionych klubów, lecz raczej bez przeklinania.
Półfinał VP-IMT zakończył się szybkim zwycięstwem Brazylijczyków. Wczesna dominacja i błyskawiczna wygrana na pierwszej mapie uciszyła publikę, a na drugiej były tylko jeden moment sprawiający nam radość - słynny zwycięski clutch 1 na 4 pashybicepsa (Jarosława Jarząbkowskiego). Lecz koniec końców Immortals wygrali 2-0 i zepsuli nam humor przed finałem.
Następnego dnia całą rodziną udaliśmy się na arenę po kościele i obiedzie, decydując się na obejrzenie showmatchu na streamie. Był on pełny żartów zrozumiałych w większości tylko dla tych dość wtajemniczonych w wydarzenia na pro scenie, a wystąpili w nim streamerzy, trenerzy, casterzy i inni eksperci. Najlepszym momentem dla mnie i Antka był ten, gdy komputer jednego z casterów zepsuł się, a on wziął go, poszedł na środek sceny i wyrzucił tak daleko, jak tylko zdołał. Podpis umieszczony przez obserwatorów meczu podczas jego sprintu i rzutu głosił: “technical pause - PC crashed, literally”.
Ponownie otrzymaliśmy nasze piny, tym razem wylosowałem z puli “Restricted” symbol mapy Overpass, podczas gdy Antek wydropił symbol mapy Cache z puli “Classified”. Rodzice przekazali ich przypinki nam i okazało się, że dostali oni najpowszechniejsze “Baggage”. Tym razem uważnie pilnowałem, gdzie trzymam swoje odznaki i nie zgubiłem żadnej. (zdjęcia pinów powyżej, w części angielskiej).
W finałowym starciu pomiędzy Gambit a Immortals, większość tłumu była za tymi pierwszymi. Stało się tak z dwóch powodów - 1) by pomścić VP, 2) ponieważ podczas wejścia zespołu rosyjski gracz “Dosia” (Michaił Stoljarow) niósł ze sobą Flagę Polski. Od tego czasu wiele się zmieniło, lecz wtedy, latem 2017 tyle wystarczyło, by zyskać miłość polskiej publiczności. Po dobrym meczu, w którym dosia zdobył niesamowitą podwójną eliminację za pomocą granatu rzuconego z daleka, co było jednym z kluczowych zagrań, Gambit wygrało 2-1, radując cały tłum. Chociaż starcia były intensywne a doping mocny, nie było animozji między fanami. Każdy mógł czuć się bezpiecznie wchodząc i wychodząc z turnieju, a nawet w “Duńskim sektorze” sympatycy innych zespołów byli mile widziani. Kiedy opuszczaliśmy arenę, w obu przypadkach tłum przemieniał się w kolorową od rozmaitych koszulek meczowych rzekę fanów ze wszystkich stron świata. Było to pozytywne doświadczenie zwłaszcza dla mojego taty, który przez tym wydarzeniem miał pewne obawy, wynikające z uczestnictwa w wielu meczach piłkarskich wypełnionych regularnymi walkami tzw. “fanów” w latach 90.
I think you left it at a good point.
Sounds like a lot of fun.