Site by site raid the Camelback trail | Jazda po ścieżkach wielbłądów i atrakcji
Christmas in Saudi Arabia, part three (24th December 2024) | Boże Narodzenie w Arabii Saudyjskiej, część trzecia (24 XII 2024)
In the previous part, I described the first day of sightseing in Riyadh. This one shall conclude the first stage of our stay, picturing the activities in the suburbs and outskirts of the Saudi Capital…
On Tuesday it was Christmas Eve, yet we’ve forgotten about that until evening. It was the only day which contained an activity with a scheduled time of beginning and an end, as it turned out. At 10 a. m. we dad has booked for our threesome (mum opted out, and he went in the previous year) the Camel ride. That was set to happen in a resort called Nofa Wildlife Park, located an hour west of Riyadh. Due to sleeping slightly longer than desired, we were racing against time. After a quick, but filling breakfast we left hotel at 8:43.
The journey was spent intensively looking around and admiring the landscapes and roads in the capital and the surrounding area. I shall describe the impressions, observations and thoughts regarding the driving culture in Saudi Arabia in a separate post, enough to say that it’s totally different than what I have been accustomed to in Poland. The ride was smooth and it looked like we were going to arrive with a sufficient time pillow, when suddenly an unexpected stop occured. We were approaching a checkpoint on the capital’s outskirts, where back in the day the controllings happened regularly, yet as of late not too frequently. Then the guard went outside of the booth and with an outstretched hand holding a lollipop, he signaled to stop.
We had no clue what could have caused halting the traffic, as well as how long the stop would last. Dad’s experience suggested that it could be a few minutes, but it could also be a dozen or so. The officers continued an intense exchange of words over a walkie-talkie for a longer while, yet their body language gave no hint. At last, the streched arm of the closest policeman gave us a sign to resume the ride. The highway took us through smaller and smaller neighbourhoods and ever-present sands farther on. We descended from the capital’s plain and after a longer stage we turned into the road leading to the resort. In front of the gate we had a short stop for checking in, and at 9:56 a. m. we were on site. We got off the car and went to the resort’s employees to sign the required documents.
Then we went to the paddock, where my brothers and I clumsily climbed onto the seats attached to the dromedaries' backs. The weather was lovely - the sun was minimal and did not hurt the eyes, and the light wind even gave a feeling of slight cold. We were accompanied on the ride by camel guardians, and the route the route led from the stalls of the race track through the center and outside its gate to its "safari park" which was located on the surrounding desert. We spent the way to this enclosure of various wild animals, both local and imported from Africa, as passive passengers, basically "in tow" - I was with one of the guides, my brothers were riding next to the other one. We haven’t chatted much, thanks to the wind rustling and difficulty to understand the little English they spoke.
In the midpoint there have been an incident - my camel, until then appearing rather tired of constantly dragging tourists on its back, suddenly headed to the pasture with grass, which he began to eat greedily. The caretaker was about to scold it, but after my begging for leaving it alone as it deserved a snack for its efforts carrying me, changed his mind and asked me if I’d like some photos. I agreed and carefully handed him my phone, but the pictures done in motion weren’t very clear.
The second stop happened slightly later, when we were riding next to the barred lion enclosure. One of them came closer and roared, frightening my camel. The guardian who accompanied me calmed it down, and then… decided to teach me steer the animal on my own. Not wanting to upset him, I didn’t object and took the reins and the stick in my hands. Straight after I’ve passed a quick and simplified "driving course", learning where on the camel’s neck and sides should I touch (I applied minimal touch because I totally disliked the concept of hitting this poor animal) to turn left and right (opposite to the intended direction), ride faster (tapping on its right side) and stop (pulling the reins). My brothers took this module at the end of the route, back behind the gate.
And so we began the return way. The guide told me “Good, good” and asked “All Oke?”, apparently very pleased with how quickly I picked up driving and adapted to riding on the camel. I told him that of course, everything was fine, whereas in reality it was not quite “Oke”. Believe it or not, the camel did not particularly respond to the signal to run faster, which resulted in me falling behind the others. In addition, sitting astride for a long time, combined with jumping at higher speeds, caused my backside to hurt. That’s why at the end of the day I felt like after a few hours long bicycle ride, similar to those we had on family summer holiday trips few years ago. Lastly, the the noise and language barrier made me afraid of misunderstanding the guides. But all in all it was still a sorta nice experience. At some point I thought “24th of December, Christmas Eve, and while everybody else is in pre-holiday rush, I’m right now riding a Camel in the middle of the desert. How cool is that”.
After returning to the boxes we hopped of the camels and petted them for a moment. It had also turned out that our turn was the final for that day, so we not only rode several minutes lonfer that scheduled, but also could do that coddling. More or less satisfied we grabbed a free bottle of water each and departed for the Riyadh’s subusbs, to the city of Diriyah. That place was build around a wadi that in ancient times regularly filled with water. Nowadays, it is an archaeological station in the restored ruins of the old town and the previous venue for Formula E races (2018-2024 Diriyah E-Prix).
The car was left on the parking built inside a hill under a real estate and we went on sightseeing in the historical Diriyah. The renovation of this place is conducted only recently, hence everything was new and looked rather fresh, with the entrance fee collected at the gates. An undoubted advantage of this situation were the ONLY Western-style toilets. We began the sightseeing at the easter slope of the wadi, where were quite moder buildings containing cafes and shops, as well as the cafe gardens and terraces.
Then we crossed the wadi valley via a bridge and accessed the area of restored ruins. After seeing the exhibition presenting the history of the surrounding settlement in a nutshell , we delved into the labyrinth of streets and houses which contained decorative books and clothes, everyday items and city life in the times of the so-called The First and Second Saudi States, regularly meeting on our way kind guides and tourist informators, most of them female. Some of the alleys arced in a manner similar to those known from Counter-Strike maps, giving me and Antkowi so called “Mirage vibes”. One of them took us to a prayer house, in which the men's part was located on the semi-open ground floor, and the women's part in the dark basement. “Boors” - mum commented on that, not for the last time during this trip.
The remaining buildings stored collections and models of weapons, in one of them there was a possibility to hold the guns and sabres of imam Turki bin Abdullah Al Saud’s warriors. However, they were mounted in such a way that aiming/duels were impossible. At one point the restored part ended and we came across a barricade blocking the view - the westernmost part was still awaiting its renovation. Instead, we could spot an estate build in the distance, which was a marvellous metaphor for the Saudi Arabia’s self-promotion strategy.
We’ve spent quite few hours in Diriyah, after which very tired we returned to the car and drove to have dinner. We ate it in a local fast food chain restaurant called “Sign”, however, it served Western-style food. The menu was short - chicken burger, beef burger, fries and soft drinks. We ordered all what was on offer and later endured a few hours long highway drive to Dammam on the Persian Gulf shore. Travelling through the outer districts of Riyadh we saw new boroughs being build and rode on Prince Mohammed Bin Salman street. The highway drive was interrupted only by a short refuelling break, and in the evening we arrived in Al-Khobar, the city neighbouring Dammam, where our hotel was located.
This time we had at our disposal a studio apartament with a living room, two bedrooms, two bathrooms and three TVs. We spent there three nights, during which it was I who decided to take my turn on the extra, foldable bed. It was a point of a huge fight, as originally designated to sleep on it Ignac demanded rotation, while Antek and I were against, but dad’s ruling was in favor of the former. When we finished unpacking, I began to play some Carols not too loudly. It served as a reminder to the rest of the family that it was Christmas Eve after all, so after a short while I paused and to create a semblance of the Christmas atmosphere, we exchanged wishes traditionally spoken while swapping pieces of wafers and for “supper” we had some self-made & hotel cookies. Exhausted, we soon went to bed to rest a little before another day full of excitement.
But more on that in the next part, as that’s all for this one.
Max
W poprzedniej części opisałem pierwszy dzień zwiedzania w Rijadzie. Ta ma na celu zakończyć pierwszą fazę naszego pobytu, obrazując aktywności na obrzeżach Saudyjskiej stolicy…
We wtorek wypadała wigilia, ale nie pamiętaliśmy o tym fakcie aż do wieczora. Był to jedyny dzień, który rozpoczynaliśmy aktywnością zaplanowaną na konkretną porę. Na godzinę dziesiątą tata zarezerwował dla nas trzech (mama nie była chętna, a on już był rok wcześniej) jazdę na wielbłądach. Miała się ona odbyć w prywatnym ośrodku zwanym Nofa Wildlife Park, oddalonym od Rijadu o godzinę jazdy samochodem na zachód. Ponieważ spaliśmy odrobinę dłużej niż planowaliśmy, gonił nas czas. Po szybkim, lecz treściwym śniadaniu wyjechaliśmy z hotelu około 8:43.
Podróż upłynęła nam na intensywnym rozglądaniu się na boki i podziwianiu krajobrazów oraz dróg w stolicy i okolicach. Wrażenia, spostrzeżenia i przemyślenia dotyczące kultury jazdy w Arabii Saudyjskiej opiszę jeszcze w innym poście, dość powiedzieć, że wygląda to diametralnie odmiennie względem tego, do czego przyzwyczaiły nas polskie drogi. Jazda była płynna i wyglądało na to, że zdążymy dotrzeć na miejsce z komfortowym zapasem, gdy nagle nastąpił nieoczekiwany postój. Zbliżaliśmy się właśnie do miejsca zwanego “checkpoint” - jednego ze znajdujących się na rogatkach wjazdowych do stolicy punktów kontrolnych. Dawniej kontrole na takowych były regularne, lecz ostatnimi czasy nie stopowano na nich ruchu. Wtem z budki wyszedł strażnik i wyciągniętą ręką z lizakiem na końcu dał znak do zatrzymania się.
Nie mieliśmy zielonego pojęcia, co mogło być przyczyną zatamowania ruchu. Podobnie nie wiedzieliśmy, jak długo będziemy stać. Doświadczenie taty podpowiadało, ze może to być parę minut, ale równie dobrze i paręnaście-kilkadziesiąt. Mundurowi prowadzili intensywną wymianę zdań za pomocą krótkofalówki przez dłuższą chwilę, ale ich mowa ciała nic nam nie podpowiadała. Wreszcie podniesiona ręka policjanta stojącego najbliżej dała nam znak, by jechać dalej. Autostrada powiodła nas przez coraz mniejsze osiedla i wszechobecne piaski dalej. Zjechaliśmy ze stołecznego płaskowyżu, a po dłuższym etapie skręciliśmy na drogę prowadzącą do ośrodka. Przed bramą nastąpił krótki postój celem zameldowania się, a o 9:56 byliśmy na miejscu. Wysiedliśmy z samochodu i podeszliśmy do pracowników ośrodka podpisać niezbędne zgody.
Następnie udaliśmy się na wybieg, gdzie wraz z braćmi niezgrabnie wgramoliliśmy się na siedzenia uczepione grzbietów dromaderów. Pogoda była przyjemna - słońce grzało minimalnie i nie raziło w oczy, a lekki wiatr dawał nawet uczucie delikatnego zimna. W przejażdżce towarzyszyli nam opiekunowie wielbłądów, a trasa wiodła z boksów toru wyścigowego przez ośrodek za jego bramę, do należącego doń acz położonego już na pustyni “parku safari”. Drogę do tego wybiegu rozmaitych dzikich zwierząt tak lokalnych, jak przywiezionych z Afryki, spędziliśmy jako bierni pasażerowie, w zasadzie “na holu” - ja u jednego, bracia jechali obok u drugiego z przewodników. Nie rozmawialiśmy wiele, z powodu szelestu wiatru i trudności ze zrozumieniem ich łamanej angielszczyzny.
W połowie drogi wydarzył się pewien incydent - mój wielbłąd, dotychczas chyba zmęczony regularnym traganiem turystów, nagle skręcił w stronę paśnika z trawą, którą począł łapczywie zajadać. Opiekun miał już nań krzyczeć, ale na moją prośbę o zostawienie go w spokoju, wszak zasłużył na przekąskę tym wożeniem mnie, dał mu spokój i zapytał, czy chcę zdjęcia. Zgodziłem się i ostrożnie podałem mu telefon, ale fotografie zrobione w ruchu nie wyszły jakoś super.
Drugi postój nastąpił kawałek później, gdy przejeżdżaliśmy obok zakratowanego wybiegu dla lwów. Jeden z nich podszedł pod granicę wybiegu i zaryczał, przez co mój wielbłąd spłoszył się. Towarzyszący mi opiekun uspokoił go, po czym… postanowił nauczyć mnie samemu prowadzić to zwierzę. Nie chcąc robić mu przykrości, nie oponowałem i wziąłem do rąk lejce oraz bacik. Następnie przeszedłem błyskawiczny i uproszczony “kurs nauki jazdy”, dowiadując się, w które miejsca na szyi i boku dotykać (stosowałem minimalny dotyk, bo nie było mi w smak uderzać to biedne zwierzę) w celu skrętu w lewo i prawo (odwrotnie do zamierzonego kierunku), szybszej jazdy (klepnąć w prawy bok) oraz zatrzymywania (ściągnąć lejce). Braci moduł ten czekał pod koniec trasy, za bramą.
Ruszyliśmy zatem w drogę powrotną. Przewodnik mówił “Good, good” (dobrze, dobrze) i pytał “All Oke?”, najwyraźniej bardzo zadowolony z tego, jak szybko podłapałem powożenie i zaadaptowałem się do jazdy. Odpowiadałem po angielsku, że tak tak, wszystko super, ale w rzeczywistość była niezupełnie “Oke”. Wierzcie lub nie, ale wielbłąd niespecjalnie reagował na sygnał do szybszego biegu, w rezultacie zostawiając mnie w pewnej odległości za innymi. Do tego długotrwałe siedzenie okrakiem, połączone z podskakiwaniem przy wyższych prędkościach powodowało u mnie ból tylnej części ciała, przez co pod koniec dnia czułem się jak po kilkugodzinnej wyprawie rowerowej, które robiliśmy na rodzinnych wakacjach przez parę lat dawno temu. Wreszcie szum i bariera językowa powodowały u mnie obawę niezrozumienia się z przewodnikami. Tym niemniej było to jednak całkiem fajne przeżycie. Na wszelki wypadek nie wychodziłem z myślenia po angielsku. Dlatego też w pewnym momencie nawiedziła mnie myśl “24th of December, Christmas Eve, and while everybody else is in pre-holiday rush, I’m right now riding a Camel in the middle of the desert. How cool is that” (24 grudnia, Wigilia, wszyscy są zabiegani przed świętami, a ja zasuwam na wielbłądzie gdzieś na środku pustyni. Ale to jest super).
Po powrocie do boksów zsiedliśmy z naszych zwierząt i chwilkę je pogłaskaliśmy. Okazało się, że w związku z tym, że nasza tura była ostatnia, pojeździliśmy kilkanaście minut dłużej niż przewidziany godzinny slot, a także mogliśmy pogłaskać je przez chwilę. Mniej lub bardziej usatysfakcjonowani wzięliśmy po darmowej wodzie i udaliśmy się na przedmieścia Rijadu, do miasta Diriyah, czy raczej Ad-Dirijja. Ośrodek ten zbudowano w okolicach wadi, które w dawnych czasach regularnie napełniało się wodą. Współcześnie jest to stacja archeologiczna w odrestaurowanych ruinach starego miasta oraz poprzednie miejsce organizacji wyścigów Formuły E.
Zaparkowaliśmy w parkingu wybudowanym we wnętrzu wzgórza pod osiedlem mieszkalnym i poszliśmy zwiedzać historyczną Dirijję. Renowacja tego miejsca prowadzona jest od niedawna, więc wszystko było nowe i wyglądało świeżo, a za wejście pobierana jest opłata. Niewątpliwym plusem odnowy były toalety WYŁĄCZNIE w stylu Zachodnim. Zwiedzanie zaczęliśmy od wschodniego zbocza wadi, na którym znajdowały się raczej nowoczesne budynki mieszczące kawiarnie i sklepy, a także kawiarniane ogródki i tarasy.
Następnie przekroczyliśmy dolinę wadi pomostem i weszliśmy w obszar odrestaurowanych ruin. Po zapoznaniu się z wystawą przedstawiającą historię okolicznego osadnictwa w pigułce, zagłębiliśmy się w labirynt uliczek i domów zawierających ozdobne książki i stroje, przedmioty codziennego użytku i życie miasta w czasach tzw. Pierwszego i Drugiego Państwa Saudyjskiego, regularnie napotykając na swej drodze uprzejmych przewodników i informatorów turystycznych, najczęściej kobiet. Niektóre z alejek biegły łukowato w sposób podobny do tych znanych z map Counter-Strike’a, dając mi i Antkowi tzw. “Mirage vibes”. Jedna z nich zaprowadziła nas do domu modlitwy, w którym część męska znajdowała się na półotwartym parterze, zaś część kobieca w ciemnej piwnicy. “Chamy” - powiedziała mama, nie po raz ostatni podczas tej podróży.
W pozostałych budynkach zgromadzono kolekcje i modele broni, w jednym z nich można było potrzymać karabiny i szable bojowników imama Turki bin Abdullaha Al Sauda. Zamontowano je jednak w taki sposób, aby celowanie/pojedynki były niemożliwe. W pewnym miejscu kończyła się część odrestaurowana i natknęliśmy się na barykadę blokującą widok - najbardziej zachodnia część wciąż oczekiwała renowacji. Zobaczyć można było za to osiedle budowane w oddali, co było doskonałą metaforą na strategię autopromocji Arabii Saudyjskiej.
W Dirijji spędziliśmy ładnych parę godzin, po których wielce zmęczeni wróciliśmy do auta i pojechaliśmy na obiad. Zjedliśmy go w lokalnym fast foodzie o nazwie “Sign”, jednak serwował on potrawy w stylu zachodnim. Menu było krótkie - burger z kurczakiem, burger wołowy, frytki, napoje bezalkoholowe. Skorzystaliśmy ze wszystkich punktów i wyruszyliśmy w kilkugodzinną trasę autostradą w kierunku położonego nad Zatoką Perską miasta Dammam. Na rogatkach Rijadu widzieliśmy powstającą nową dzielnicę mieszkalną i usługową oraz przejechaliśmy się ulicą noszącą imię księcia MBS-a. Jazda autostradą przerwana była tylko krótkim postojem na tankowanie, po czym wieczorem dotarliśmy do Al-Khobar, miasta sąsiadującego z Dammam, w którym znajdował się nasz hotel.
Tym razem mieliśmy do naszej dyspozycji apartament studyjny z salonem, dwoma sypialniami (choć nadal z dostawką), dwoma łazienkami i trzema telewizorami. Spędziliśmy w nim trzy noce, podczas których to ja zdecydowałem się odbębnić spanie na dostawce (po przyjeździe miała miejsce spora kłótnia - Ignac chciał rotacji na składanym łóżku, ja i Antek byliśmy przeciw, ale rodzice wzięli jego stronę). Gdy się rozpakowaliśmy, zacząłem puszczać nie za głośno kolędy na YouTubie. Przypomniało to reszcie rodziny, że w końcu mamy Wigilię, więc na ich znak zapauzowałem i dla zachowania namiastki świątecznej atmosfery złożyliśmy sobie życzenia opłatkowe oraz w ramach “wieczerzy” zjedliśmy po kilka hotelowych i własnych ciasteczek. Wykończeni, niedługo później poszliśmy spać, by choć odrobinę wypocząć przed kolejnym dniem pełnym wrażeń.