Reading stuff for school | Czytanie lektur do szkoły
My comment on "Morning Panic"
Having to read something ahead of lessons in school is a vital part of education worldwide (or at least I believe so). Similar story with the need to be prepared for classes and doing homework. Reading about what had happened in embedded below newsletter by
brough back some memories I shared in the comments:If this experience makes Mae have all of her assignments prepared in advance and without your reminding, she'll develop a similar improvement in time and duties management as I have experienced in my fourth grade, but in a much less stressful way. In my case it was kicked off by the quite harsh grounding that I received after my dad discovered I had seven times no homework with the limit being three. I was so desperate to never be grounded again I did all my assignments long before due time.
This story also reminded me of when my cousin in the junior high school had to read approx. 600 page-long novel in two parts called "Krzyżacy" ("The Knights of the Cross" or "The Teutonic Knights") by Henryk Sienkiewicz, but he did a million other things instead. On the day it was due to be read, he simply read an 80 pages detailed summary and then took the test, which he topped, getting best result in his class and a grade "6" (equivalent of A). But he was always very skilled in terms of studying (I think he's a learning & gaming prodigy), often getting hundred percent scores in country-level exams at the end of each school. When I had to read that book, I decided not to take shortcuts and butcher my way through entirety of 600 pages and both parts. But at least I also had top result of "6", so the effort was profitable.
I don't know whether your tips would work on me. I'm generally "broken" when it comes to talking about reading pieces, as I have found out on few occasions that I'm unable to speak long and with details about the text without reading it carefully. After few bad grades I decided to manage my time in a way that will allow me to get accustomed to the text long in advance (or at least finish on the night before). This is completely opposite to when I'm about to make a presentation, about which somehow I can speak with little to no preparation.
Despite change between third and fourth grade being huge (as subjects like maths or science beginning or descriptive assessment being replaced with actual grades in a scale from “1” to “6”, where the larger the digit, the better; only the “one” is a fail), I hadn’t been feeling I’d need to start focusing more on school stuff. I didn’t think doing only some of the assignments was such a big deal, but I have no idea where that had come from. I was on most occasions promising to do it asap, but I rarely fullfilled it. The limits for number of missing assignments were set by each teacher separately, and exceeding them was was fraught with consequences such as getting “one’s” in gradebook and lowered grades for behaviour. Same story was with my grades for short and longer tests - I thought getting “two’s” and “three’s” was good enough, even if having lots of them in primary school is commonly deemed unacceptable.
This carefree approach lasted for few months into that school year, when my dad discovered in the “electrionic gradebook” how many bad grades and missing homework assignments noted I have “collected”. He was very angry (and rightly so!), saying he’d make sure to change my attitude. I was grounded on following terms:
I was banned until the starting in two months winter break (in reality it was lifted about a fortnight before it) from playing games on our laptop and my newly acquired PS Vita
I think I may have also been forbidden to read anything unnecessary for school, but I don’t remember it vividly
I had to show him or my mum for “until they deem me responsible enough” (which happened few months later) to bring all my student’s and exercise books in my backpack home so they could check I did all the assignements. I must’ve had a really serious problem if my parents were willing to take such duty, which doesn't make me look very good.
The grounding worked well. I hated my situation and vowed never to repeat it, to do so I improved significantly and ended the year with a “white-red belt” on my school certificate. This is a stripe in our national colours that stretches along the school certificate, which is a commemoration for good grades. The requirements are: final grades average of at 4,75 from all the subjects and “very good” or “exemplary” (colloquially known as “5” or “6”) grade for behaviour. Moreover, in later years I never allowed my grades to slip below that average required for the belt and was grounded for few bad partial grades only once or twice, though from time to time I was forgetting homeworks. A big motivating factor was also a promise by dad that me being able to overturn my grades would earn me some gift (probably a videogame, LEGO set or something similarly cool), so I had the goal to strive for.
“Krzyżacy”/“The Knights of the Cross” a pretty huge novel, which plot is focused on a story of knight Zbyszko of Bogdaniec, his love relationship with court lady Danusia, who saves him from execution after attacking Teutonic Order’s delegate by declaring she’ll marry him. Sometime after they indeed have their wedding. Danusia is later kidnapped by Teutonic knights, who are seeking revenge for their fallen brothers killed by her father Jurand of Spychów. Zbyszko and his entourage begin a quest to find his wife, while Jurand also is trying to save his daughter, but is lured into Teutonic Knights castle with false rumours about wher they were keeping her, imprisoned and maimed. Zbyszko eventually rescues Danusia, but she was driven to a bad mental and physical state and dies soon after. After blinding and muting, as well as cutting off his right hand (the description is pretty scary), the Teutonic Knights release Jurand, who then is retrieved by his entourage and later pardons the captured knights of the Order who previously tortured him. In the meantime to all of that, the Poles and Lithuanians are patiently preparing for war with the Order, which is about to happen after some prophecies mentioned in earlier chapters are fullfilled. The final part tell the story of the battle of Grunwald in 1410. More detailed plot summary is on a dedicated Wikiepedia artice (here’s the link: https://en.wikipedia.org/wiki/The_Knights_of_the_Cross)
The whole story is written in a language stylised for medieval times, which proved a challenge to junior high school me. What’s more, I remember I was sick when I was reading the novel, which was my only entertainment (I wasn’t allowed to use screes for too long then). The test of my class’ knowledge of the novel’s plot was in a form of game show, where we had to choose questions worth from two to five points, with I don’t remember how large amounts to get a certain grade. The questions were pretty detailed, so I’m happy I read the book carefully. I still have no clue how my cousin was able to basically every time read little to no assigned books while getting top grades. Perhaps he used James’ ways of effective reading.
Reading with attention to detail proved useful on more occasions. I remember when we were talking about “Nineteen Eighty-Four” few years later, I completed reading it a day or two after due, so I tried to avoid speaking about the plot on lessons. Almost identically it went with “Akademia pana Kleksa” in my fourth or fifth grade, when on due day I read only first few chapters, so when the teacher asked what we liked in it I said “the beginning”, because I had no knowledge of later events in the book. But most times I read entire books long before due, and then I was thriving discussing the plot. I remember debating with our teacher such texts as “Romeo and Juliet”, “The Old Man and the Sea” or “Kamienie na szaniec” (pol. “Stones for the Rampart”).
I told about doing presentations and debates with little preparation here, so I’m going to end this post with another way of how reading was required in my primary school. In third grade there was a special subject mandated by the school, known as “the circle of reading aloud”, where we were practicing public reading. Each week everybody had to read a fragment of book they brought for this class, while all students gathered in a circle in the middle of the classroom. It could be another few paragraphs of the book read previously or a completely new one. My attitude towards this subject was positive, except for two or three times I prepared nothing due to lack of ideas for what to read. This was after I had been criticised by my classmates for reading fragments from only one book for few months (this was my favourite one at the time, “Pan Samochodzik and the Knights Templar”, and I wanted to make them interested in it. I changed only after our class teacher asked me to, though I wasn’t happy about it).
That’s all for now. See you in my other works.
Max
Zadawanie czegoś do przeczytania przed lekcjami w szkole jest ważną częścią edukacji na świecie (a przynajmniej tak sądzę). Podobnie ma się sprawa z koniecznością bycia przygotowanym na zajęcia i odrabiania zadań domowych. Czytanie o tym, co miało miejsce w podlinkowanym powyżej newsletterze Jamesa Breakwella, przyniosło mi wspomnienia, którymi podzieliłem się w komentarzach.
Jeśli to doświadczenie sprawi, że Mae [druga z czterech córek Jamesa] będzie przygotowywać wszystkie jej zadania domowe z wyprzedzeniem i bez przypominania, rozwinie u siebie poprawę w zarządzaniu czasem i obowiązkami podobną do tej, której doświadczyłem w czwartej klasie, ale w znacznie mniej stresujący sposób. W moim przypadku był to efekt dość ciężkiego szlabanu, który otrzymałem po tym jak tata odkrył, że miałem siedem braków zadań na trzy możliwe. Byłem tak zdeterminowany, by nigdy nie zostać znów ukaranym w ten sposób, że wszystkie moje zadania oddawałem sporo przed czasem.
Pomimo tego, że zmiana pomiędzy trzecią a czwartą klasą była znaczna (jak np. to, że zaczynały się przedmioty takie, jak matematyka czy przyroda, albo oceny opisowe zastąpione tymi w skali 1-6), nie czułem, że muszę zacząć bardziej się przykładać do nauki. Nie było dla mnie problemem robić tylko niektóre zadania, ale nie mam pojęcia, skąd takie podejście się u mnie wzięło. W większości przypadków obiecywałem nadrobić je jak najszybciej, ale rzadko spełniałem to przyrzeczenie. Limity braków zadań były ustalane przez każdego nauczyciela osobno, a ich przekraczanie było penalizowane np. jedynkami w dzienniku lub obniżonymi ocenami z zachowania. Podobnie miała się sprawa z moimi ocenami z kartkówek i sprawdzianów - myślałem, że dwójki i trójki były ok, nawet jeśli dostawanie wielu takich ocen w podstawówce jest powszechnie uznawane za nieakceptowalne.
To beztroskie podejście trwało przez około trzy miesiące, gdy mój tata odkrył w dzienniku elektronicznym jak wiele złych ocen i odnotowanych braków zadań “zgromadziłem”. Był na mnie bardzo zły (i słusznie!), mówiąc, że doprowadzi do zmiany mojego podejścia. Mój szlaban wyglądał tak:
Miałem zakaz do zaczynających się dwa miesiące później ferii zimowych (ostatecznie został uchylony na około dwa tygodnie wcześniej) grania na laptopie i nowo otrzymanej PS Vicie.
Myślę, że mogłem także mieć zakaz czytania wszystkiego poza zadaniami do szkoły, ale nie pamiętam dokładnie
Musiałem przynosić do domu i pokazywać tacie lub mamie “dopóki nie uznają mnie za dość odpowiedzialnego” (co miało miejsce kilka miesięcy później) wszystkie podręczniki oraz zeszyty ćwiczeń, żeby mogli sprawdzić, czy wykonałem wszystkie zadania. Mój problem musiał być poważny, skoro rodzice podjęli się takiego zadania, co nie stawia mnie w nazbyt korzystnym świetle.
Szlaban podziałał znakomicie. Nie znosiłem mojej sytuacji i obiecałem nigdy tego nie powtórzyć, więc znacząco poprawiłem oceny i skończyłem rok z biało-czerwonym paskiem na świadectwie. Jest to pasemko w naszych barwach narodowych, który jest nagrodą za wysoką średnią ocen (co najmniej 4,75 ze wszystkich przedmiotów) oraz zachowanie “bardzo dobre” lub “wzorowe”. Co więcej, w kolejnych latach nigdy nie doprowadziłem do spadku mojej średniej ocen poniżej wymaganego poziomu na pasek, a szlaban za złe oceny miałem jeszcze tylko jedni- lub dwukrotnie. Dużym czynnikiem motywującym była obietnica taty, że jeśli poprawię oceny, to dostanę jakąś nagrodę (prawdopodobnie grę wideo, zestaw LEGO czy coś podobnie fajnego), więc miałem cel do dążenia.
Ta opowieść przypomniała mi także o tym, jak mój kuzyn w gimnazjum miał do przeczytania około 600-stronicową powieść w dwóch tomach - "Krzyżacy" Henryka Sienkiewicza, ale zamiast tego robił milion innych rzeczy. W dniu, na który miał być przygotowany, po prostu przeczytał 80-stronicowe streszczenie szczegółowe i podszedł do sprawdzianu, który zdał śpiewająco, robiąc najlepszy wynik w swojej klasie i otrzymując “szóstkę”. Kiedy ja miałem przeczytać tą książkę, postanowiłem nie iść na skróty i utorować sobie drogę przez wszystkie sześćset stron i dwa tomy. Ale ja również dostałem szóstkę, więc wysiłek się opłacił.
Fabułę "Krzyżaków" albo znacie ze szkoły, albo możecie znaleźć ją sobie w Internecie, więc pominę moje streszczenie napisane dla moich anglojęzycznych odbiorców. Cała powieść jest napisana w języku stylizowanym na średniowieczny, co stanowiło pewne wyzwanie dla mnie jako gimnazjalisty. Dodatkowo pamiętam, że czytałem ją podczas choroby, kiedy była dla mnie jedyną rozrywką (wtedy nie mogłem używać ekranów zbyt długo). Test znajomości treści lektury przez moją klasę był w formie teleturnieju, w którym mieliśmy wybierać pytania warte od dwóch do pięciu punktów, których odpowiednia, niezapamiętana przeze mnie ilość przekładały się na konkretne oceny. Pytania były dosyć szczegółowe, więc jestem rad, że przeczytałem powieść dokładnie. Nadal nie mam pojęcia, w jaki sposób mój kuzyn był w stanie w zasadzie zawsze przeczytać niewiele albo nic z zadanych lektur i wciąż dostawać wysokie oceny. Być może zastosował metody efektywnego czytania, wymienione przez Jamesa w jego poście.
Czytanie z uwagą do szczegółów okazało się użyteczne przy innych okazjach. Pamiętam, że gdy omawialiśmy “rok 1984” kilka lat później, skończyłem czytanie dzień czy dwa po czasie, więc próbowałem unikać mówienia o treści podczas lekcji. Niemal identycznie wyglądało to przy “Akademii Pana Kleksa” też w czwartej klasie, kiedy rozmawiając z nauczycielem o tym, co nam się podobało, odpowiedziałem “sam początek”, bo nie wiedziałem, so się dzieje dalej. Ale w większości przypadków czytałem całe książki na długo przed terminem, a wtedy błyszczałem na dyskusjach o fabule. Pamiętam debatowanie z nauczycielami o takich dziełach jak “Romeo i Julia”, “Stary człowiek i morze” czy “Kamienie na szaniec”.
Nie wiem, czy te porady zadziałałyby u mnie. Generalnie jestem “broken” jeśli chodzi o omawianie fragmentów do przeczytania, jak miałem okazję się przekonać przy kilku okazjach, nie jestem w stanie mówić długo i ze szczegółami o tekstach bez ich dogłębnego przestudiowania. Po kilku złych stopniach zdecydowałem się zarządzać moim czasem w taki sposób, który pozwoli mi na zaznajomienie się z tekstem na długo przed terminem (albo chociaż na noc przed nim). Jest to kompletnie na odwrotnie niż jak mam wygłosić prezentację, o której mogę dziwnym trafem mówić niemal w ogóle się nie przygotowując.
Opowiadałem o wygłaszaniu prezentacji i debat z niewielkim przygotowaniem tutaj, więc zakończę ten post z innym przykładem, jak czytanie było wymagane w mojej szkole podstawowej. W trzeciej klasie mieliśmy specjalny przedmiot wymagany przez szkołę, o nazwie “krąg głośnego czytania”, gdzie trenowaliśmy czytanie na forum publicznym. Każdego tygodnia wszyscy mieli przeczytać fragment przyniesionej przez nich książki na głos, a wszyscy siadali w okręgu na środku sali. Mógł to być kolejny urywek książki z poprzedniego tygodnia lub całkowicie nowej powieści. Mój stosunek do tego przedmiotu był pozytywny, nie licząc dwóch czy trzech razy jak nie przygotowałem nic z powodu braku pomysłów. Było to po skrytykowaniu mnie przez kolegów z klasy za czytanie fragmentów tylko jednej książki przez parę miesięcy (mojej wtedy ulubionej powieści “Pan Samochodzik i Templariusze”). Pragnąłem ich nią zainteresować, a zmieniłem ją na inną dopiero na wyraźną prośbę naszej wychowawczyni, choć nie byłem z tego powodu szczęśliwy.
I enjoy reading, but also had a habit of scanning (speed reading) lessons. As I could retain much of what I read, I usually did well in my classes where reading involved. Sad to say, not so much the math problems that required logic to figure who had how many of what... your recount of the Templar story had me picturing the movie in my minds eye.